• ریشه در هنوز – داستانی در ژانر پینوکیو
آثار مانی غلامی در دسته‌ای از رئالیسم اجتماعی جا می‌‌گیرد. ولی چند پهلویی میل تصویری اگزجره‌اش را روابط احساسی، اجتماعی، محدودیت‌های سیاسی و روانی همراهی می‌کند. اسلوب طراحی و تکنیک مدادرنگ، آثار را به سوی روشن بینی می‌برد. هر چند نمونه‌هایی از این دست آثار به‌خصوص در غرب قابل مشاهده است اما ارجاع به معادل‌های بیرونی، آثار مانی غلامی را متمایز می‌کند؛ البته این مطلب از خصوصیات هنر اجتماعی در هر جغرافیایی است که بسته به مکان از سر وشکل منحصر به‌خود بهره می‌جوید. از این بابت باید مراقب جذابیت‌های این نوع آثار برای بیننده آشنا و نا آشنا بود. که برای مخاطب نامانوس اتفاق جالبی است ولی برای همنشینان، بیش از(صرفنظر از جانمایه هنری) بازنمایی موضوعی نیست.
در اینجا می‌توان این پرسش را مطرح کرد که چگونه می‌توان هنرمند را شناخت و نمونه آثار وامضا می‌تواند معرف او باشد ودر مورد مانی این امربه چه صورت سر و سامان می‌یابد؟ در بدو باید گفت، به هرحال هنر جز نمود و پردازشِ زیسته و کنش‌ها و واکنش‌های هنرمند، بر اثر تجربه و دریافت نیست و از هنرمند انتظار بیش از این را نمی‌توان داشت و بیان خود نزدیک‌ترین تعریف برای هنر است. اما باید به این نکته توجه داشت که حتی فیزیک انسان و متعاقبا حواس پنجگانه و حساسیت‌های انسان در تغییراند (از موقعیت زمانی و مکانی که بگذریم). شاید دلیل تکرار مضمون آثار، حرکت آهسته و تدریجی است و تغییر آثار خیلی محسوس نیست، مگر در زمان‌های دراز.
اما مناسبات هنر هم در این میان پیش می‌آید؛ در روزگار ما هنرمند در مجموعه‌ای از خانواده هنر مراوده می‌کند، پس روابط در دنیای هنر بخشی از شکل‌دهی کنش او را داراست. و دست یابی به موقعیتی که بتواند بهتر صدای خود را برساند را پی‌جویی می‌کند. که این امر باعث می‌شود که همچنان به دنبال راه‌هایی برای در میان‌گذاری باشد و از فعل جستجوی هنری دور بماند. بنابراین انتظار تغییر در آثار هنرمند چیزی دور از انتظار به نظر می‌آید. می‌بینیم که در مورد این هنرمندان حتی آثار ورزیده متاخر نماینده اندیشه آنها نیست و آثار اولیه به سبب نزدیکی بی‌تکلف به بیان حائز اهمیت است.
تصاویر غلامی ما را نشانه می‌روند. هر چند که این آثار از عکس‌هایی که باید دیده شوند و دارای تاکید بر سر و کاراکتر پرتره و خیرگی نگاهِ پرسوناژِ فیگوراتیوِ انسانی هستند؛ که نگاه هویت‌ساز برای شناخت است. در واقع این آثار علیرغم نوع نمایشی آثار که انگار جایی برای پیشروی و حضور مخاطب برای آن در نظر گرفته شده، ما را به جمع خود فرا‌نمی‌خوانند ؛ و این ما را با تعلیق همراه می‌کند که آیا ما به این میهمانی دعوت شده‌ایم یا نه؟ و شاید ما را به سوی دو‌گانگی قرار گرفتن در این جمعیت‌ها و روابط کلیشه‌ای و عقوبات زندگی جمعی به این شکل ببرد؛ یک خوشی و ناخوشی توأمان. شاید دفرمگی خاصی که در الگوی بیانی این هنرمند است، نشان از دهن کجی باشد از دلهره برخورد با انسان‌ها در اتفاقی از پیش تعیین شده، که بارها به ناکامی رسیده. انسان‌هایی که سیرک گونه، به ما می‌خندند.
› اطلاع بیشتر از نمایشگاه «پارتی تایم»
گالری هما | به نشانی تهران، خیابان کریمخان، خیابان سنایی، کوچه چهارم غربی، پلاک ۸، واحد ۱ | شماره تماس: ۸۸۸۶۳۵۹۶-۰۲۱ | ساعات بازدید: روزهای افتتاحیه ۱۶ الی ۲۰ – سایر روزها ۱۱ الی ۱۹ ›› اطلاعات بیشتر
