بحثی که کردم در مورد این که مخاطبان بیاند و رمزگشایی کنند و درک و دریافتی داشته باشند شاید خیلی مخالف داشته باشد. همان‌طور که می‌دانید رولان بارت از مرگ مولف سخن می‌گوید. وقتی هنری خلق می‌شود، درک و دریافتِ آن، صددرصد بر عهده مخاطب است و مولف دیگر مرده است. یک اثر به تعداد مخاطبان خود می‌تواند درک و تاویل متفاوتی داشته باشد. هنرمندان معاصر معتقدند ما قرار نیست به کارمان سنجاق شویم. بعضی معتقدند اصلا قرار نیست هنر معاصر، هنر قابل هضم برای عامه مردم باشد، اتفاقا باید تفکر انتقادی و عمیق را به مردم یاد دهد. اتفاقا یکی از بدشانسی‌های ما در زمان افتتاح گالری این بود که مصادف شد با پایان فصل بهار و تعطیلی مدارس. برنامه اصلی ما روی مدارس و حتی قبل‌تر مهدکودک‌ها ست. چون‌ فکر می‌کنم در این سن است که این ذايقه را می‌بایست شکل داد. به بچه‌ها باید خوراک خوبِ بصری بدهیم تا سلیقه آن‌ها را ارتقا بخشیم.
بعضی مواقع من با دوستان برنامه‌ساز یا تهیه‌کننده تلویزیونی که صحبت می‌کنم از آن‌ها خواهش می‌کنم در بک گراند سکانس‌ها یک اثر از یک آرتیستِ خوب بگذارند. شما فکر می‌کنید که آن اثر شاید دیده نشود ولی ضمیر ناخودآگاه مخاطب آن اثر را جذب می‌کند. ما هر چقدر خوراک بصری خوب به مخاطب بدهیم در واقع داریم ذائقه سازی می‌کنیم. و بدین ترتیب نسل آینده آدم‌هایی خواهند شد که خواهان و خریدار اثر هنری هستند. ما امروز نمی‌توانیم گله کنیم که چرا بازار هنر کساد است چون که اصلا ذائقه‌ای تربیت نشده و این کالا (اثر هنری) به عنوان کالای سرمایه‌ای شناخته نشده است. من به عنوان یک شهروند عادی برای سرمایه گذاری ممکن است خانه بخرم طلا بخرم دلار بخرم ولی هیچگاه به این درایت و دیدگاه نرسیده‌ام که می‌توانم با خرید یک اثر هنری ارزش افزوده و سودآوری ایجاد کنم. هم می‌توانم آن‌را جلوی چشم گذاشته و با نگاه کردن به آن حظ بصری ببرم، هم سطح سرمایه فرهنگی خودم را به دیگران نشان دهم و برای خودم یک جایگاه و طبقه اجتماعی را تعریف ‌کنم که به آن تعلق دارم و هم این‌که می‌تواند به عنوان ارزش افزوده و یک کالای سرمایه‌ای برای من مفید باشد. ما با این نقطه فاصله داریم به این دلیل که ذائقه‌ی ما تربیت نشده. ما شاید حاضریم ۴۰ میلیون تومان برای فرش دست‌بافت هزینه کنیم ولی باور نداریم که یک تابلوی اصل و اورجینال از هنرمندان معاصر کشورمان را هم می‌توانیم با همان قیمت در خانه داشته باشیم.این‌ها را باید از نوآموزان شروع کنیم، از بچه‌ها شروع کنیم. من خیلی خوشحال می‌شوم از خانواده‌هایی که بچه‌هایشان را به گالری می‌آورند. چون به نظر من گالری جای بچه‌ها ست بجای اینکه خیلی‌ها فکر می‌کنند گالری جای آدم‌های خاص با شکل و شمایل متفاوت است، نه.

بعضی از گالری‌ها روی بروشورها و کاتالوگ‌هایشان می‌نویسند از آوردن کودکان خودداری کنید…

اتفاقا ما خیلی دوست داریم بنویسم خواهشا و حتما بچه‌ها را همراه خود به گالری بیاورید. من چند وقت است به این فکر می‌کنم برای بچه‌ها چه تدارکی می‌شود دید مثلا یک هدیه بدهیم به بچه‌ها که خاطره خوبی داشته باشند از آمدن به گالری و از خانواده بخواهند که ما را باز هم به گالری ببرید چرا که خیلی خاطره و تجربه خوبی بوده برایشان. و من فکر می‌کنم که این کار لازم است چون همانطور که عرض کردم  وقتی حرف از فرهنگ سازی می‌زنیم باید از مخاطبینی حرف بزنیم که مورد فرم و ساخت ما قرار می‌گیرند نه از مخاطبینی که ذائقه‌شان پیشتر شکل گرفته‌.